Vrijdag
13 oktober 2017 Vorige dag
Van : Dobel
Naar : Kaltenbronn
Gelopen : 15 km
Geklommen : 350 meter
Geslapen : Hotel Sarbacher
………………………..in Kaltenbronn
De eerste wandelpaal
Op nog geen 100 meter van het hotel stond de eerste wandelpaal en een klein stukje verder een soort van triomfboog als toegangspoort tot de Westweg. De E1 maakt door het Zwarte Woud namelijk over een groot gedeelte gebruik van deze oudste Fernwanderweg van Duitsland, de meer dan 100 jaar geleden gerealiseerde route van Pforzheim naar Bazel. Grappig zo’n welkomstpoort. We zouden later zien, dat een dergelijke poort in elk plaatsje staat, dat begin c.q. eindpunt is van een officiële etappe. Die officiële etappes zijn echter tamelijk ambitieus. Wij zouden de meeste er van in tweeën hakken.
Start van de E1-Westweg in Dobel
We gingen onder de poort door, klommen omhoog naar de watertoren en waren daarna al snel in het bos. Wat een kleuren! Het was hier al volop herfst. Ook het eerste bankje dat we tegenkwamen was vrolijk gekleurd. Rood, wit, blauw. Onze nationale driekleur. Uit nadere bestudering bleek, dat het bankje deel uitmaakte van een project van de Europese Unie. Even later stond er weer een rood-wit-blauw bankje, nu met de strepen van de Engelse vlag. Zouden ze die binnenkort weghalen, of overschilderen? Met de Catalaanse vlag bijvoorbeeld? Wim benutte de Union Jack nog even om zijn sokken in zijn broekspijpen te stoppen, want het pad was hier en daar tamelijk nat. Vorige week had het flink geregend, maar nu was het stralend weer! 
Tegen koffietijd bereikten we de eerste hut. Mooi, want we hadden voor het eerst sinds jaren ons gasstelletje weer eens meegenomen. En om koffie te zetten heb je wel een windstil plekje nodig, anders waait de vlam alle kanten op en duurt het een eeuwigheid voor het water kookt. In de hut ging het snel genoeg en we genoten heerlijk van ons eigen bakkie. Wat een luxe!
Na deze pauze kwamen de eerste uitzichtpunten langs het pad. Schitterende overzichten over het Rijndal. Later in de middag voerde het pad langs een helling, waar de begroeiing tamelijk laag was en het uitzicht enorm. Ik vroeg me af, of deze helling vele jaren geleden misschien slachtoffer was geweest van de kerststorm in 1999. ’s Avonds in het hotel las ik dat dit gebied inderdaad een aantal prachtige panoramapaden aan Lothar te danken had.
Het ging vrijwel de hele dag omhoog. Niet steil, maar stiekem. Van die hele lange hellingen. Pas aan het eind daalden we een stukje af, naar Kaltenbronn. Daar moesten we voor het eerst sinds 15 kilometer een autoweg oversteken. En aan de overkant lag direct ons hotel. De route is hier iets gewijzigd ten opzichte van onze beschrijving die oorspronkelijk iets hoger blijft, maar daardoor dit uitstekende adres links laat liggen. Wij waren blij met deze wijziging en lieten ons dankbaar neerploffen in de laatste zonnestralen op het terras.
De eerste weidse uitzichten