Zaterdag
14 oktober 2017 Vorige dag
Van : Kaltenbronn
Naar : Forbach
Gelopen : 15 km
Geklommen : 200 meter
Geslapen : Pension Am Mühlbach
………………………..in Forbach
De Hohlosee
We begonnen met een klein stukje langs de autoweg en daarna ging het linksaf het bos in en omhoog. Nu wel lekker steil, dan ben je des te sneller boven! Daar aangekomen bleven we op redelijk gelijke hoogte langs de Hohlosee, een mooi, beschermd hoogveengebied.
Op het hoogste punt, 984 meter, staat de Wilhelmsturm, een stoere toren uit de tijd van de laatste Duitse keizer. Het uitzicht was ondanks de hoogte beperkt. Misschien kon je vanaf de toren ver kijken, maar we hebben eerlijk gezegd niet de moeite genomen om uit te zoeken of die te beklimmen was. We genoten op een bankje voor de toren van het zonnetje en maakten een praatje met een oudere Duitser, die verlekkerd naar onze uitrusting keek. Hij had vroeger ook de Westweg gelopen en dacht daar met weemoed aan terug. De koffieboel lieten we nog in de rugzak, dat was voor straks gepland, bij de Prinzenhütte.
De Wilhelmsturm op 984 meter
Daar aangekomen bleek het echter geen schuilhut, maar een dichtgetimmerde schuur. Jammer, maar het waarschuwingsbord dat bij deze schuur op het pad stond vonden we een groter probleem: “14 oktober van 8 tot 17.00 uur Treibjacht”. 
Oei, kogelvrije vesten zitten niet in onze standaarduitrusting! Ik zou mijn rode fleece aan kunnen trekken, maar daar was het veel te warm voor. En een alternatieve route was er niet. Het pad was niet echt afgesloten, zoals we jaren geleden in België een keer hebben meegemaakt, dus we waagden het er maar op. Eén keer hebben we in de verte schoten gehoord, maar verder was het gelukkig loos alarm.
Een kilometer of 2 verder kwamen we wel bij een echte schuilhut. Dus koffie, met een schitterend uitzicht op het dal van de Murg.
Uitzicht op het dal van de Murg
Vanaf de toren waren we al licht gedaald, maar na deze rust gingen we écht naar beneden. Aan de linkerkant was een loodrechte rotswand, de Latschigfelsen en rechts een steile afgrond. Het pad ging ook loeisteil naar beneden , met veel keien en boomwortels. Later ging het ook in talloze haarspeldbochten verder de helling af. Bij elkaar was het ruim 600 meter dalen. Het was echt heel mooi, maar je werd helemaal simpel van al die bochten en keien. We waren dan ook blij toen we het bos verlieten en in de vallei van de Gausbach uitkwamen. Nu nog een klein stukje langs deze beek, en daarna bereikten we eindelijk de Murg.
De Holzbrücke uit 1778
Die volgden we een paar honderd meter, tot aan de fraaie, overdekte Holzbrücke, een reconstructie van de oorspronkelijk brug uit 1778. Aan de overkant van de Murg, een klein stukje tegen de helling op, lag ons hotel voor vandaag. We hadden een kamer op de begane grond, met een heerlijk terras en ligstoelen. Dat was nog eens genieten. Het leek wel vakantie!
Dat is pas vakantie!