Maandag 9 juli 2012 Vorige dag
Van : Tesserete
Naar : Lugano – Morcote
Gelopen : 22 (-11) kilometer
Geklommen : 200 meter
Geslapen : Albergo Garni Iris
…………………………in Morcote
We naderen het Lago di Lugano!!
De laatste wandeldag vandaag. Na de klim tot het kerkje van San Bernardo was het voornamelijk nog afdalen tot Lugano. We hadden onderweg schitterende uitzichten op het meer. Veel dichterbij nu dan gisteren.
Al gauw bereikten we de bewoonde wereld rondom Lugano. En daar begonnen natuurlijk weer de problemen. Straatnamen die wel in ons boekje stonden, maar niet op een bordje en omgekeerd. We moesten nog verder dalen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Wandelwijzers zagen we niet meer en de beschrijving klopte ook voor geen meter. We waren duidelijk ergens fout gelopen. Na een poosje dwalen, kwamen we toch op een straat die in ons boekje stond. Die ging schuin, heel langzaam dalend naar het meer. Nu goed opletten! Hier moest ergens rechts een afsnijpad rechtstreeks naar beneden gaan. We daalden langs de autoweg, voortdurend naar het pad aan onze rechterhand speurend. Niks te zien. Alsmaar lager. Als het zo doorging, kwamen we ook wel beneden, maar met heel wat extra meters.
En inderdaad, er kwam geen pad. We kwamen eindelijk op de “begane grond”, ter hoogte van het meer, maar wel een heel eind buiten het centrum. Dat stond hier aangegeven, scherp rechtsaf, weer helemaal terug, zo’n 2,5 kilometer, opnieuw langs een autoweg. We gingen richting centrum, tot de eerste de beste bushalte, waar we niet lang hoefden te wachten. Vanuit de bus zagen we toch nog de “diretto” die vanuit een klein bosje op de weg uitkwam. Dat zou heel wat sneller gegaan zijn!
Eindelijk ter hoogte van het meer
Bij het station van Lugano stapten we uit. De Altstadt lag nog een eindje lager. Daar ging de route niet doorheen. Die ging vanaf het station rechtstreeks door naar de top van de San Salvatore, 700 meter hoger op 912 meter en daarna 10 kilometer over de kam naar het zuidelijkste puntje van het schiereiland, naar Morcote, ons geplande eindpunt van de E1. De Salvatore beklimmen waren we al nooit van plan geweest, daar gaat een kabelbaan naar toe, maar nog 10 kilometer over de kam vonden we eigenlijk ook best wel veel. Het was bloedheet en beneden ons lagen de rondvaartboten te dobberen en liepen vakantiegangers heerlijk langs de boulevard te flaneren. We waren toch hartstikke gek om met die zware rugzakken nog zo’n eind door de hitte te gaan sjouwen!
De San Salvatore lieten we daarom voor wat ie was en we zakten door de smalle straatjes af naar het centrum van Lugano. We deden nog geen sightseeing, dat was voor morgen gepland, maar doken wel even een apotheek in voor advies over Wim’s duim. Goed onder de kraan houden en het gaas voorzichtig losweken. En nooit een gewoon gaasje op een open wond doen! Nee, dat hadden we inmiddels ook wel begrepen. We kochten een doosje met anti-kleef gaas en sindsdien lopen we met dat doosje in ons verbandetui. We hebben het gelukkig nog niet opnieuw nodig gehad (klop ik bij deze onmiddellijk af).
Bij de boulevard aangekomen stevenden we in één keer af op de aanlegsteiger. Er zou al snel een boot naar Morcote gaan. Niet rechtstreeks, maar een ommetje over het meer vonden we juist een heel goed idee!
Pittoreske dorpjes lang de oever van het meer van Lugano
Het was een heerlijke boottocht en we hadden geen momentje spijt of wroeging over ons besluit! Dit was juist een fantastische manier om de wandeling van Noord-Duitsland tot aan de Italiaanse grens af te sluiten!
Het laatste stukje met de boot naar Morcote
In Morcote gingen we van boord en linksaf langs het water. Dat wist Wim nog van internet. Het was een aardig eindje lopen, het hotel lag buiten het dorp, maar juist toen ik dacht dat Wim zich vergist moest hebben, dook het hotel op aan onze rechterhand. Het oogde een beetje saai, een rechthoekig flatgebouw, maar had alles wat we ons konden wensen. Inclusief heerlijk balkon met uitzicht op het meer en een privétuin met zwemtrap aan het water. Zo kwam het badpak dat al de hele tocht onderin de rugzak had gezeten ook nog van pas.
Toen ik terugkwam van het zwemmen stond Wim met zijn duim onder de kraan. Na minutenlang spoelen heb ik heel voorzichtig een piepklein eerste laagje van het verband afgepeuterd. Morgen maar weer verder proberen.