Göschenen – Lugano: Slot

Dinsdag 10 en
Woensdag 11 juli 2012            
Vorige dag
Rust                   : in Lugano
En van               
: Morcote

Naar                  : Göschenen
Hoe                    : met bus en trein
Geslapen            Albergo Garni Iris
…………………………in Morcote

Vlak bij het hotel was een bushalte. Daar stonden we de volgende ochtend te wachten op de bus naar Lugano. Nu namen we alle tijd voor de sightseeing van deze gezellige stad. Niet groot, maar heerlijk om door te slenteren, met fraaie fin-de-siecle hotels en een erg mooie kerk.

’s Middags lekker luieren in het hotel en tegen etenstijd namen we nog een kijkje in Morcote. We vonden een leuk restaurantje met tafeltjes op het balkon van de eerste verdieping. Daar zaten we heerlijk met een flesje wijn erbij om de afsluiting van de wandeltocht te vieren. In de verte hing een dreigend licht, maar daar trok niemand zich iets van aan. Dat hing er al een hele tijd en het bleef prachtig blauw boven ons hoofd.

Het werd snel donker boven het meer

Totdat het zonnescherm ineens vervaarlijk begon te klapperen. De obers vlogen naar binnen om het op te halen. De gasten aten rustig verder. Loos alarm leek het. Maar het werd nu wel snel donker. En na een nieuwe hevige windvlaag knalde het onweer los en vielen de eerste druppels. Nu kwam het hele balkon in beweging. De gasten haastten zich naar binnen met hun wijnglazen, de obers renden in de rondte om de tafels af te ruimen. Binnen enkele minuten lag het balkon er verlaten bij en kletterden de hagelstenen op de lege tafeltjes. Allemachtig, wat kan

en even later …

dat hard gaan boven zo’n bergmeer!

Het duurde gelukkig niet lang. Het druppelde alleen nog wat na toen we een kwartiertje later terug naar het hotel liepen en het onweer bleef nu eens niet de hele nacht door komen en gaan.

De volgende ochtend hadden we een busje vroeger dan gisteren naar Lugano. Daar stapten we over op de trein en na 2,5 uur stonden we weer in Göschenen. Zou de auto er nog staan? Stom, de hele tocht denk je er niet aan, maar op de terugweg ben ik altijd een beetje ongerust. Weer voor niks gelukkig, hij stond nog keurig op de parkeerplaats en zonder bon onder de ruitenwissers. 

We vervolgden de vakantie in Disentis en Bad Ragaz. Elke avond ging de duim een kwartiertje onder de kraan en peuterden we het verband er een stukje verder af. Voor een ontsteking was ik inmiddels niet bang meer, maar zou dat gaas er ooit wel af gaan? Tuurlijk, volgens Wim. Het zou er uiteindelijk gewoon afgroeien. En dat was ook zo. Al zou dat pas ver na de vakantie zijn. En al bleef er wel een litteken op zijn duim. Een mooi aandenken aan een prachtige tocht zullen we maar zeggen!

Eindpunt van een prachtige tocht: de Italiaanse grens aan het meer van Lugano