Zondag
15 oktober 2017 Vorige dag
Van : Forbach
Naar : Bergwaldhütte Sand
Gelopen : 14 km
Geklommen : 780 meter
Geslapen : Bergwaldhütte Sand
langs de Schwarzwälder Hochstrasse
Vandaag stond een monsterklus op het programma. Alles wat we gisteren gedaald waren, moesten we nu weer omhoog, en nog een beetje extra. Bij elkaar bijna 800 meter, vrijwel in één keer. Het was nog lekker koel en de eerste 450 meter liepen we in de schaduw. Raar maar waar, dat je in de herfstvakantie naar schaduw verlangt!
Kort na een hut was de route gewijzigd. Er hing een bordje, waarop stond aangegeven dat het traject daardoor zo’n 300 meter langer was. Nou, dat is niet zo’n probleem, maar er stond niet bij, hoeveel extra klimmen het betekende. En het pad ging vanaf hier dus naar beneden. Ergens in de diepte zagen we de Schwarzbachstausee liggen. Het zou toch niet helemaal tot aan het water afdalen? We zakten alsmaar dieper en ja hoor, even later stonden we aan de oever van het langgerekte stuwmeer, dat we vervolgens tot aan het andere einde volgden. Tja, het was best een aardig meer, maar van ons hadden we wel boven mogen blijven.
Hoewel, de klim terug omhoog langs de klaterende Schwarzbach was wel weer erg mooi. Toen we de Schwarzbach verlieten, ging het vrijwel loodrecht verder omhoog tot aan de Herrenwieser See. Tot nu toe waren we nog bijna niemand tegengekomen, maar jeetje, wat was hier aan de hand? Het leek de Kalverstraat wel, links, rechts, overal wandelaars. Dit is kennelijk een geliefde plek voor een mooie zondagmiddagwandeling! Veel mensen liepen net als wij verder omhoog naar de Badener Höhe, op 1003 meter. Daar stond weer zo’n stoere toren uit de keizertijd. Maar hier had je ook zonder toren een fantastisch uitzicht. Je zag in de verte al de Hornisgrinde, hoogste punt van het noordelijke Zwarte Woud. Daar zouden we morgen overheen gaan.
De Friedrichsturm op de Badener Höhe – 1003 meter
Nu moesten we eerst weer een stukje dalen. Het was nog een kilometer of 4 tot ons eindpunt, maar het leek veel langer. Dat was natuurlijk weer het beruchte onderschatten na een inspannende klim. Vlak bij de autoweg die we al een tijdje hoorden door de motorrijders, die op hun manier van de mooie zondagmiddag genoten, stond de Bergwaldhütte Sand. Het had wat moeite gekost om hier te reserveren, maar na diverse vergeefse mailtjes en belletjes was het gelukt om contact te krijgen. Op maandag en dinsdag is de hut gesloten en zondags zijn er eigenlijk ook nooit nachtgasten, maar gelukkig was de waard bereid, ons terwille te zijn. Toen we aankwamen zaten er nog diverse mensen op het terras, maar na een uur of 5 waren wij nog de enigen. We hadden de hele hut voor ons zelf alleen.
Bergwaldhütte Sand
Het was een simpel onderkomen, alles oud en alleen een wasbakje op de kamer. Maar als je de douche en toilet op de gang voor jezelf alleen hebt, is dat natuurlijk geen enkel probleem. De waard maakte nog een heerlijke maaltijd voor ons klaar en liet de sleutel aan de binnenkant van de buitendeur zitten, zodat we in geval van nood de hut uit zouden kunnen. Prima geregeld zo. We hadden er niet aan moeten denken om vandaag nog door te lopen, over de Hornisgride, naar de Mummelsee, het officiële eindpunt van dit traject.