Vrijdag 20 augustus 2010 Vorige dag
Van : Rapperswill
Naar : Einsiedeln
Gelopen : 24 kilometer (-3)
Geklommen : 1100 meter (-75)
Geslapen : Hotel Sonne in Einsiedeln
Vlakbij het hotel begon de dam die dwars door het meer naar de overkant voert. Zo’n 4 kilometer lang, dus het eerste stuk was nog lekker vlak. Maar daarna was het klauteren geblazen. Eerst naar een autobaan die we over moesten steken, daarna door weide en bos omhoog tot de top van de Etzel, waar we een prachtig uitzicht hadden. Na de Etzel was het een stukje dalen naar de kapel St. Meinrad uit de 14e eeuw, eind 17e eeuw omgebouwd in een barokkerkje. Dat leek ons een leuke onderbreking, maar helaas, het kerkje stond in de steigers en was niet toegankelijk. Gelukkig was het Gasthaus ernaast wel geopend, zodat we toch wel even een rustpunt hadden.
Dan weer omhoog, langs een bron, en weer een uitzichtspunt. Terugblik op Rapperswil, het meer en de dam waar we een paar uur geleden overheen waren gekomen. Ergens heel klein, in de diepte! Aan de andere kant keken we op de Sihlsee die we straks zouden moeten oversteken. En zelfs, heel in de verte, het klooster Einsiedeln. Ons einddoel voor vandaag. Eerst nog langs een ”zeitweilig bewirtschaftete” berghut. Vandaag geopend. Het terras zat helemaal vol op deze stralende dag, maar er kwam net een tafeltje vrij en dat konden we toch niet laten lopen. Wat een punt! Geen wonder dat het hier vol zat.
De gele bordjes waren hier niet altijd even duidelijk helaas, zodat we al een paar keer hadden staan twijfelen hoe we verder moesten. Tot nu toe ging het steeds goed, maar later in de middag wisten we het echt niet meer. Volgens het bordje moesten we op een splitsing naar links, omhoog. Maar we hadden al zoveel geklommen en de Sihlsee moest hier toch ergens rechts beneden liggen. Naar beneden stond echter geen enkel plaatsje aangegeven. Hoe kon dat nou? We stonden nog hevig in dubio, toen een wandelaar met hond ons passeerde. Toch maar even vragen. Naar de Sihlsee? Ja hoor, hier naar beneden en alsmaar afdalen. Pfff, gelukkig. De man met hond ging ook die kant uit en we hebben de hele weg verder samen opgelopen. Dat was best even gezellig en we wisten nu zeker dat we goed uit zouden komen, want zijn auto stond bij de Sihlsee. Het was nog wel een fors eind en echt niet alleen dalen.
Beneden bij het meer bood onze vriend aan om ons naar Einsiedeln te brengen, maar wij waren zo eigenwijs om dat af te slaan en we namen afscheid. We waren er nu immers bijna, dachten we. Halverwege de lange brug over de Sihlsee hadden we echter al een beetje spijt. De brug is ruim een kilometer lang en er was geen voet- of fietspad. We moesten over de vluchtstrook en dat was niet prettig met al die auto’s. We hadden toch in elk geval mee moeten rijden tot de overkant. Nouja, wie A zegt …
Aan de overkant moesten we nog één keer een heuvel over, de Vogelheerd. Aan de andere kant daarvan lag het klooster. Nog 75 meter klimmen, niet echt een wereldtop. Maar het was inmiddels tropisch warm geworden en we zaten er echt wel doorheen. Toen we dan ook een bushalte zagen, was het gauw beslist. Drie kwartier wachten weliswaar, maar daarna waren we dan ook binnen 10 minuten in Einsiedeln, op het grote plein tegenover het enorme kloostercomplex. En toch … beetje jammer, wat zou het mooi geweest zijn om dit hoogtepunt van barokarchitectuur te voet vanaf de heuvel te benaderen! We besteedden niet teveel aandacht aan het klooster en doken snel ons hotel in. Morgen weer een rustdag, dan hadden we alle tijd om het rustig aan te bekijken.