Zaterdag 21 augustus 2010 Vorige dag
Pas op de plaats : in Einsiedeln
Gelopen : niet
Wat dan wel : bezichtiging van de schitterende abdij
Geslapen : Hotel Sonne in Einsiedeln
Dat Einsiedeln een nog actieve benedictijner kloostergemeenschap is, hebben we wel geweten! Alle getijdengebeden worden er nog gevolgd en ingeluid met klokgelui. Dat begon dus ‘s nachts om half 4 met uitbundig gebeier voor de metten. En een uurtje of 2 later voor de lauden. Dat kwam de nachtrust niet ten goede! Maar we hoefden niet vroeg op, dat scheelde weer.
Na het ontbijt bekeken we de abdij eerst uitvoerig van buiten. Aan de achterkant kon ik het niet nalaten om een heel stuk de heuvel op te klimmen, teneinde het klooster toch nog even te voet, van bovenaf te naderen. Wim geloofde het wel . Daarboven zag je echt niet meer dan hier benee. Maar ja, het ging om het idee natuurlijk!
Blik op de abdij vanaf de heuvel
Ziezo, en wat nu? Eerst koffie, of eerst de kerk van binnen? We besloten tot even een snelle blik naar binnen, dan koffie en daarna een grondige bezichtiging. Maar we hadden amper een voet over de drempel gezet of we werden zo verpletterd door de ongelofelijke pracht en praal, dat we onmiddellijk rechtsomkeert maakten. Eerst koffie! Een snelle blik was hier echt volkomen misplaatst.
Zo, en dan nu de kerk. Woorden schieten tekort om die te beschrijven. Alles golft, alles beweegt, glanst en schittert. En wat een rust. Ondanks de bussen vol toeristen die hier natuurlijk onvermijdelijk zijn, heerste er een serene stilte. Fotograferen was gelukkig verboden en daar werd ook goed de hand aan gehouden. Toen een groepje japanners wat luidruchtig de kerk binnenkwam, fototoestellen in de aanslag, schoot er gelijk een koster op af. Zo kan het dus ook. Bij het verlaten van de kerk, zagen we een aankondiging dat er laat in de middag gezongen vespers zouden zijn. Het leek ons wel gepast om daar naar toe te gaan, maar eerst een middagje echte rust. Met een boek in het zonnetje op het dakterras van ons hotel.
De kerkklokken herinnerden ons aan ons voornemen van de vespers, dus we staken opnieuw het plein over. De kerk was al aardig vol. Na een ferme tik op de gong kwamen de monniken het altaar op. Niet zo veel overigens. En dat was te horen ook toen ze begonnen te zingen. Oei, dat klonk wel erg dunnetjes! We moesten er wel eventjes aan wennen en begonnen ons af te vragen of het echt wel zo n goed idee was geweest om ons dakterras hiervoor te verlaten! Maar van lieverlee kwam het gezang meer op gang en we hebben er dan toch geen spijt gehad, dat we dit ook een keertje hebben meegemaakt.