Vrijdag
14 mei 2010 Vorige dag
Van : Glashütten
Naar : Hohemark
Gelopen : 17 kilometer
Geklommen : 550 meter
Geslapen : NH Frankfurt City
………………………..in Frankfurt
De volgende ochtend was het inderdaad helemaal bedekt en druilerig. Onder de paraplu verlieten we het hotel. Terug langs de weg tot het punt waar we ons pad hadden verlaten. Vlak na het oversteken van de hoofdweg ging het pad naar links en bleef vlak langs de achterkant van de huizen, parallel aan de autoweg lopen. Moesten we hier niet ergens omhoog, richting de Feldberg? Nee hoor, niks daarvan, we liepen gewoon linea recta terug naar waar we vandaan kwamen! Totdat we op een bosweg uitkwamen die naast ons hotel liep. We konden zó in onze kamer van vannacht kijken! Stom, stom, als we een beetje beter op de kaart hadden gekeken, hadden we dit kunnen zien. Nouja, zo waren we in elk geval een beetje ingelopen voor de flinke klim van vandaag. En het was inmiddels droog geworden. De pluutjes konden terug in de zak.
Restanten van de glasoven in het bos
Het eerste stuk van het traject naar de top van de Feldberg, ging heerlijk rustig, gelijkmatig omhoog. En wat een prachtige boslaan was dit. Echt super. Op het punt waar de echte beklimming begint, maakten we even een uitstapje naar de plek waar Glashütten haar naam aan ontleent: de restanten van een historische glasoven. Midden in het bos, ver weg van de bebouwde kom vanwege het brandgevaar.
Het was nu afgelopen met het rustige stijgen. Van hier af ging het steil omhoog, in één ruk tot de top van de Feldberg (878 m). Onderweg kwamen we langs de hier wél zichtbare restanten van een castell langs de Limes en langs de bron van de Weil. We besteedden er niet zoveel aandacht aan om het ritme niet te breken. En we hadden het immers al een keer gezien. Vele jaren geleden waren we hier al eens met de E3 langsgekomen. Ook toen was het zwaar bewolkt, druilerig weer. Jammer, het was ons kennelijk niet gegund het prachtige uitzicht op de top te bewonderen.
Weinig uitzicht op de top van de Feldberg (878 meter)
Boven aangekomen stuitten we op een wandelwijzer waar de E1 en de E3 gebroederlijk naast elkaar de richting aangaven. Grappig, dat moest natuurlijk op de foto. En daarna doken we snel het restaurant in, want je waaide compleet uit je jas en het was er ijskoud. De vorige keer was ik prompt een dag na de Feldberg ziek geworden. Dat moest ons nu niet weer overkomen!
In het restaurant was een bruiloftsgezelschap. Die zullen zich ook wel andere omstandigheden hebben voorgesteld. Het gevolg was, dat we tamelijk lang op onze soep moesten wachten, maar zo hadden we in elk geval alle tijd om op te warmen voordat we onze tocht vervolgden.
Naast het restaurant ging het pad snel naar beneden en vervolgens weer 140 meter tamelijk steil omhoog, want we moesten nog een topje beklimmen, de Altkönig (798 m).
Aangekomen bovenop de Altkönig raakten we de draad kwijt. Het was een tamelijk kale rotsachtige top waar het niet duidelijk was waar het pad liep. Heel veel dwaalpaadjes en geen teken meer te bekennen Door het draaien naar de top was ik mijn richtingsgevoel ook helemaal kwijt geraakt. Dus de vraag was: Waar moeten we weer naar beneden? Schuin rechts oversteken volgens Wim, maar ik was niet overtuigd. Het leek me verstandig om het even te vragen. Dat deed ik aan een dame die onze richting uit kwam. Ze wandelde hier minstens één keer per week. Maar de E1? Nooit van gehoord. Een wit kruis op een zwarte ondergrond? Nog nooit gezien. Dat schoot niet op dus. Dan maar op Wim’s oordeel vertrouwen en schuin rechts aanhouden. Dat bracht ons aan de rand van de open vlakte bij een pad dat omlaag het bos in voerde. Na een paar meter dalen werd Wim bevestigd in zijn gelijk. Het witte kruis. We zaten weer helemaal goed!
Het was nu nog een heel eind dalen voordat we eindelijk beneden in de vlakte waren. Dat was bijna aan het eindpunt van het traject van vandaag. Een klein stukje nog naar de eindhalte van de sneltram die we naar het centrum van Frankfurt zouden nemen, waar we voor 2 nachten hadden gereserveerd. Het was intussen weer gaan regenen, maar op de halte stonden we droog.