Zondag
14 oktober 2018 Vorige dag
Van : Titisee
Naar : De Feldberg
Gelopen : 20 kilometer
Geklommen : 650 meter
Geslapen : Burghotel Feldberg
………………………..op de Feldbergpas
Vanaf Titisee zijn er 2 varianten om naar de Feldberg te lopen. De éne gaat westelijk langs het water, onder Hinterzarten langs en dan over een waarschijnlijk tamelijk zwaar traject, naar de top van de Feldberg. Dit is de variant die je in alle beschrijvingen van de Westweg tegenkomt. De andere route, die in het boekje van de E1 is beschreven, gaat langs de oostelijke oever en klimt dan eerst naar de Feldbergpas, waar zich diverse hotels bevinden, om van daar af naar de top te gaan.
We twijfelden heel erg, welke variant we zouden nemen. De westelijke route leek wel mooier, maar veel zwaarder. De oostroute loopt meer langs autowegen, maar gaat veel geleidelijker omhoog. We wisten echter niet, of die oostelijke route wel goed aangegeven zou zijn. Het is hier immers allemaal Westweg wat de klok slaat. En zonder goede markering is het niet te doen. Dus ja, wat is wijsheid?
We hadden gisteravond echter al gezien, dat beide routes als Westweg gemarkeerd waren. Dus hakten we de knoop door en kozen voor de oostvariant. Tenslotte doen we niet de Westweg maar de E1 en 800 meter klimmen vonden we al pittig genoeg.
Titisee in de ochtendnevel
We hebben beslist geen spijt gehad van onze keuze. Het eerste stuk langs het meer gaat weliswaar parallel aan een drukke autoweg, maar die weg ligt veel hoger en je hoort of ziet er vrijwel niets van. Na het meer klim je naar het plaatsje Bärenthal – koffie, maar wel superdruk met zondagochtend-ontbijters – en dan verder omhoog naar de Zweiseenblick. Een heel mooi traject, geleidelijk stijgend over goede paden. Een uítstekende rots bood zicht op de Titisee en de Schluchsee, waar we morgen langskomen. Mooi is dat altijd, als je terugkijkt op waar je vandaan gekomen bent. Wauw, hebben we dat allemaal al geklommen? Jawel, en we gaan nog veel hoger!
Maar eerst een stukje dalen. Dat was nou weer jammer. Maar we wisten dat vooraf en dan is het nooit zo’n tegenvaller.
Uiteindelijk kwamen we weer bij de autoweg, die we een eindje onderlangs volgden om op de Feldbergpas, op 1230 meter te komen. Hier liggen verspreid diverse hotels. Ik had eindeloos op internet zitten turen, welke nou het gunstigste aan de route lag om niet al te veel extra te hoeven klimmen. Op de kaartjes kreeg ik er echter niet goed hoogte van. De E1 beschrijft de route naar Feldbergerhof, maar is dat nou een dorp en zoja, waar ligt dat dan precies? In elk geval leek ons het hotel Feldbergerhof niet zo geweldig en we hadden daarom voor Burghotel Feldberg gekozen. Een schot in de roos. Het ligt vlak aan de weg, precies op pashoogte en vandaar af kun je direct naar de Feldberggipfel lopen, zonder een omweg te hoeven maken langs Feldbergerhof.
Maar eerst naar het hotel om de rugzakken te droppen. Een mooi, splinternieuw hotel, waar de badhanddoeken wel bijzonder fraai gedrapeerd op het bed lagen. Gewoon zonde om ze uit te vouwen!
Kunstig gevlochten handdoeken in Burghotel Feldberg
Tegenover het hotel, via een smal paadje langs de jeugdherberg, kwamen we op een pad dat omhoog ging naar de Feldberg. Het eerste stuk was heel stil, de meeste mensen lopen denk ik via Feldbergerhof en de Seebuck die je ook per kabelbaan kunt bereiken, maar na een paar honderd meter kwamen we op de hoofdroute. Op zondagmiddag, bij prachtig herfstweer, waren we zeker niet de enigen die deze tocht maakten!
Het was echt geweldig. Het is een superkale koepelberg met een fantastisch 360 graden uitzicht. Het Rijndal, de Vogezen, het hele Zwarte Woud en natuurlijk, als klap op de vuurpijl de besneeuwde toppen van de Alpen. De wereld ligt aan je voeten.
Bovenop de Feldberggipfel (1500 m)