Woensdag
10 oktober 2018
Van : Schonach-Wilhelmshöhe
Naar : Hausach
Gelopen : 20 kilometer
Geklommen : 350 meter
Geslapen : Gasthof Blume
………………………..in Hausach
Een jaar later, wederom in de herfst, waren we terug in Hausach. Met nieuwe schoenen. De blaren van vorig jaar waren toch echt niet door mijn sokken veroorzaakt. Ook na diverse tochten, ongeacht de sokken, liep ik nog elke keer mijn hielen kapot. Ik vond het wel een beetje zonde om de schoenen nu al af te danken, maar met blaren lopen is toch echt geen feest, dus uiteindelijk ben ik door de bocht gegaan. En deze schoenen lopen echt verrukkelijk. Misschien dat ik binnenkort nog zo’n paar koop, alvast voor op de plank!
We zouden nu het laatste stuk door het Zwarte Woud aflopen. De eerste dag vanuit Hausach was echter een zeer heftig traject. 21 kilometer en 1050 meter klimmen naar Schonach. De enige mogelijkheid om het traject in te korten was, om tot hotel Schöne Aussicht te lopen. Maar dat is maar zes kilometer minder en ook nog zo’n 1000 meter klimmen, dus dat schoot niet echt op. In het kader van “wie niet sterk (meer) is, moet slim zijn” hadden we een mooie oplossing gevonden. Wel een beetje gecompliceerd, maar goed uitvoerbaar.
We namen op woensdag vanuit Hausach, waar we weer in Gasthof Blume geslapen hadden, de trein naar Triberg – gratis met de Gästekarte – pakten daar een taxi naar Wilhelmshöhe op 980 meter hoogte en liepen licht bepakt terug naar het hotel in Hausach.
Vlak na de start bij Wilhelmshöhe
Dat betekende niet dat er niet geklommen moest worden, maar de hoofdrichting was nu toch omlaag. En de tocht was op deze manier nog best wel zwaar genoeg. Zeer onregelmatige paden, veel wortels en keien. Maar ongelooflijk mooi met prachtige uitzichten vanaf de vele topjes die we aandeden.
Uitzicht vanaf de Karlsstein
De taxi die we tevoren besteld hadden, was een half uur te laat, zodat we pas om kwart voor tien begonnen. En om half zeven waren we terug in Hausach. Eenmaal op de “begane grond” is het dan nog een heel eind naar het hotel (1,5 km?). Gelukkig had Wim nog wat puf over – ik niet meer dus – en plantte hij mij op een terrasje om zelf de auto te gaan halen. Wat een luxe!