Maandag 2 juli 2012 Vorige dag
(en donderdag 26 sept 2018)
Van : Hospenthal
Naar : Airolo
Gelopen : 15 (-8) kilometer
Gedaald : 960 meter
Geslapen : Hotel Forni in Airolo
Uitzicht uit ons raam, de volgende ochtend
Helaas, het was niét over. Het rommelde nog steeds aan alle kanten. Het zat potdicht en het onweer kon elk moment terugkeren. Geen denken aan dat we nu naar boven konden. De paden waren bovendien in onbegaanbare watervallen veranderd. Wat nu? Een dagje wachten was geen optie. Alle hotels op de route waren gereserveerd en bovendien moest je er niet aan denken een hele dag hier in dit hotel te blijven hangen! Eerst maar eens ontbijten en dan een plan de campagne opmaken. Gelukkig gaat er een postbus over de Gotthardpas. We besloten die tot aan de pas te nemen en daar af te wachten of het vanmiddag op zou klaren. Als dat het geval was konden we naar beneden lopen en als dat echt niet ging, een latere bus naar Airolo nemen. Jammer van de mooie wandeltocht over de pas, maar praktisch was dit natuurlijk een uitstekende oplossing.
Met de bus naar boven was best een mooi ritje. De watervallen die links en rechts van de weg liggen waren werkelijk spectaculair. Wat een enorme massa’s kwamen naar beneden kletteren. Af en toe zag je ons wandelpad. Echt niet te doen inderdaad, het goot nog steeds. Boven op de pas moesten we er uit helaas. We renden naar het dichtstbijzijnde afdakje. Shit, restaurant gesloten. Moesten we oversteken naar het andere restaurant dat wél open was. Tien meter rennen en toch drijfnat worden, da’s knap!
In de bus zat een ander stel dat kennelijk hetzelfde plan had als wij. We hadden bij deze omstandigheden het grote restaurant voor onszelf alleen. Om de beurt liepen zij en wij naar de deur om even buiten, het dal in te kijken of de lucht al een beetje hoop bood. Vanmiddag wordt het mooi volgens Wim. Daar hoopten we dan maar op!
Twee kopjes koffie, het kost je een vermogen in Zwitserland, maar het werd zowaar lichter en het gerommel in de lucht was opgehouden. Het andere stel maakte aanstalten om op te stappen. Zullen we dan ook maar? We hulden ons in onze capes, want het was nog niet droog, maar het was te doen. Beetje voorzichtig lopen op de natte rotsen, het was wel wat steil maar het ging en we hadden geen haast, we hadden de hele middag de tijd voor nog geen 8 kilometer.
…..Oude pasweg over de Gotthard
De afdaling was echt schitterend. De oude pasweg loopt door dit dal en wordt niet meer bereden. De nieuwe pas volgt een heel andere route, daar hoor en zie je niks van. En die oude weg slingert prachtig door het dal. We sneden voortdurend bochten af en daalden zo in een behoorlijk 
tempo tot we in het bovendal bij de eerste koeien uitkwamen. Daar konden de capes uit. Er kwam zelfs alweer een beetje uitzicht. We konden Airolo al diep onder ons zien liggen. Maar dat was nog een enorm eind dalen. De knieën kregen er flink van langs vandaag!
Eenmaal beneden scheen er een waterig zonnetje en konden we zowaar op het terras voor ons hotel neerstrijken. Een groot glas cola zou wel smaken voordat we de kamer opzochten!
Erg vriendelijk waren ze hier niet. Onze kamer bleek naast de lift te liggen en we kregen slechts met de grootste moeite een andere sleutel toen we daar om vroegen. Voor straf wilden we ergens anders gaan eten, maar Airolo bleek niet zo veel te bieden te hebben, dus kwamen we na een rondje door het centrum toch in ons eigen hotel terecht. Airolo heeft qua toerisme duidelijk zijn tijd gehad. Wat gezien de ligging aan de autobaan niet zo verwonderlijk is.
Maar het onvoltooide traject van Hospenthal naar pashoogte van de Gotthard bleef natuurlijk kriebelen! Dat moest een keer voltooid worden. En op 26 september 2018 was het zover. Op weg naar Italië lasten we een stop in Andermatt in om het ontbrekende stuk dicht te lopen. We vertrokken vroeg, want we wilden graag de bus van 5 voor drie terug hebben (de volgende gaat pas om 5 voor zes). Het was stralend weer dit keer, maar ijs- en ijskoud. En er stond een keiharde wind, die ons voortdurend terug het dal in probeerde te blazen. Het werd op die manier toch nog een heroïsche tocht. Een kleine 800 meter klimmen en dat is tegenwoordig – met name voor mij – een hele opgave. Maar het is gelukt en we waren ruim op tijd boven voor de geplande postbus. Op pashoogte was het dermate koud, dat Wim gelijk doorliep richting het Ospizio.
Eindelijk boven
Dan maar een selfie dus, want dit was toch wel een historisch moment!