Zondag 1 juli 2012 Vorige dag
Van : Göschenen
Naar : Hospenthal
Gelopen : 10 kilometer
Geklommen : 350 meter
Geslapen : Hotel Rössli in Hospenthal
En jawel hoor. Het onweer was vannacht uitgeraasd en de lucht was weer blauw! We reden na het ontbijt naar Göschenen waar we een plekje zochten om de auto te stallen. Oeps, dat viel niet mee. Bij het stationnetje kon je niet gratis parkeren en in het bergdorp grensden de hoge huizen allemaal strak aan de straat zonder openbare parkeermogelijkheid. Voor we er erg in hadden waren we Göschenen al weer uit. En probeer dan maar eens te keren op zo’n smalle bergweg. Dat lukte na een poosje en we reden nog een keer het dorpje door, speurend in alle zijstraten. We probeerden nu een zijweggetje en daar hadden we geluk. Een grote parkeerplaats bij een appartementen-gebouw. Het was niet helemaal duidelijk of je er mocht staan, maar er stond nergens een bordje dat het niet mocht, dus, God zegen de greep.
Na de koffie in “Zum Weissen Rössl” vonden we een klaterende waterbak waar we de fles met ijskoud water vulden. Ziezo, nu waren we er helemaal klaar voor. Op naar de Gotthard! De blauwe lucht was helaas inmiddels zo goed als grijs geworden. Wat gaat dat snel in de bergen. Jammer van het uitzicht. De hoge bergen die we gistermiddag gezien hadden, waren nu geheel in nevelen gehuld. Maar de temperatuur was draag’lijk en ook zonder de vergezichten was de omgeving prachtig. Heel alpien. We zaten hier op 1200 meter.
Af en toe volgden we een stukje van de oudste pasweg die nu niet meer voor auto’s toegankelijk is. Dat was vooral een leuk gezicht bij de oude stenen boogbrug over de Reuss. Het leek wel een Romeinse brug, maar hij is in werkelijkheid van veel later. Even later liepen we over het dak van een van vele galerijen van de spoorbaan die zich hier omhoog slingert. Het rode treintje hadden we er net nog doorheen zien kruipen.
Na een heel ruig en stil stuk en al heel wat meters klimmen, kwamen we eindelijk in het meest spectaculaire deel van de Schollenenschlucht.
Door de Schollenenschlucht
Wauw, dit was echt het einde. Wat een natuurgeweld. De Reuss perst zich hier met donderend geweld tussen hoge rotsen door. Hoe is het mogelijk dat ze hier bijna 200 jaar geleden die brug hebben aangelegd! De Teufelsbrücke. Zo in de dikke mist zag het er mysterieus uit . We waren zeer onder de indruk!
Niet ver van de Teufelsbrücke was een kleine Gaststätte. Het was zowaar open al waren we de enige gasten. Even opwarmen na die koude Schlucht was wel lekker! Ik dacht dat we nog een flinke klim voor de boeg hadden tot Andermatt, maar volgens Wim waren we er bijna. Hij had gelijk. Niet lang nadat we de Schlucht verlaten hadden kwamen we op de autoweg uit die het plaatsje invoerde. We liepen ons hotel van de vorige keer voorbij, verder het centrum in. Daar vonden we een mooi terras voor de lunch. Het was er druk. Alle vakantiegangers leken hiér te zitten. Onderweg waren we weer eens niemand tegengekomen.
Omdat het van Andermatt naar de Gotthardpas nog best een lange afstand en flink wat klimmen was, hadden we besloten door te lopen naar Hospenthal, een paar kilometer verderop. Daar was wel heel wat minder accommodatie, zowel kwanti- als kwalitatief, maar dat zou morgen weer een eindje schelen. We liepen dus na het eten nog verder. Het was hier een stuk opener dan vanochtend en ook veel minder steil. Met een klein uurtje kwamen we in het bergdorp aan. We vonden met gemak ons hotel, het enige in Hospenthal. Zag er minder mooi uit dan op het plaatje en dat de kamers alleen maar stromend water hadden wisten we al. Hier ging het grote toerisme duidelijk aan voorbij. Terwijl we nog moed stonden te verzamelen om naar binnen te gaan, vloog de deur open en kwam een gemoedelijke dame ons tegemoet. “Herr und Frau van der Maas, herzlich wilkommen!” Tja, dat maak je in de grotere, luxere hotels niet zo gauw meer mee, zo n hartelijke begroeting. We waren gelijk verzoend met onze keuze.
We waren zo ongeveer de enige gasten, in elk geval de eersten en dan is een etagedouche voor een keertje ook nog wel te doen.
Kerkje van Hospenthal
Nadat we waren opgefrist slenterden we wat door het tamelijk authentieke bergplaatsje. Het barokke kerkje was verrassend fraai en er waren nog iets van oude kasteelruïnes om onze sightseeing compleet te maken.
De lucht werd inmiddels weer snel donkerder en voordat we in het hotel terug waren begon het te regenen. Niet lang daarna spoelde het water door de straten en nu koelde het wel snel af. Dat was geen goed teken!
De hele nacht ging het verschrikkelijk tekeer. Dat was weer weinig slaap helaas. Af en toe kon je een boek lezen bij de bliksem die onophoudelijk de kamer verlichtte. En de donderklappen. Vreselijk! Telkens dacht je dat het onweer wegdreef als de tijd tussen flits en klap langer werd en het geluid afnam, en dan 10 minuten later was het weer vlak boven ons hoofd. Hoe moet dat nou met de wandeling? Het zal morgenochtend toch wel over zijn?