Zaterdag 6 juli 2013 Vorige dag
Van : Heidelberg-Ziegelshausen
Naar : Rauenberg
Gelopen : 25 kilometer
Geklommen : 520 (-100) meter
Geslapen : Hotel Winzerhof
………………………..in Rauenberg
Nu even heel goed organiseren wat er in de rugzak moest en wat naar de auto kon! Vooral geen overbodige spullen meenemen. Achteraf zou blijken, dat het grootste deel toch overbodig was geweest, maar dat konden we op dat moment nog niet weten: parapluutjes, regencapes, jassen, muts en zelfs truien, we hebben het allemaal niet nodig gehad!
Met de bus terug naar Ziegelshausen. Geen Eiscafé, maar het hotel kozen we uit voor de koffie. Het terras was leeg, er liep alleen een hondje rond te blaffen. Dat had kennelijk geen zin in gasten en kwam ons luid blaffend en springend tegemoet. Beet in mijn broek en in mijn schoen! Vonden we niet echt gezellig, maar de eigenares kwam verontrust aangesneld en stopte het onbeest in een hok. Veel excuses en een gratis koffie voor mij, dat verzachtte de pijn!
Vóórdat we de Neckar overstaken passeerden we nog een groot bord met de aanduiding, dat hier, in Ziegelshausen – of all places – onze E1 kruist met de E8. Dus wie weet, komen we hier ooit nog eens? 
Aan de overkant van de Neckar was het gelijk klimmen geblazen. De grootste klim van onze 4-daagse tocht, 320 meter in één keer omhoog. Op zich goed te doen natuurlijk, maar we waren vanuit een ijskoud voorjaar plotsklaps in een hittegolf terecht gekomen en dat was toch wel een verzwarende omstandigheid!
Bron na de eerste flinke klim
Boven wachtte ons echter een prachtige hut met bron en verrukkelijk koud water!
Onderweg waren we een oudere man tegengekomen met een mandje met potjes verf en kwasten. Hij was blij verrast dat hij eindelijk eens mensen tegenkwam die de E1 aan het lopen waren en wij vonden het ontzettend leuk, dat we eindelijk eens iemand konden bedanken voor de perfecte markering die ons al zoveel kilometers door Duitsland heeft geleid! Zijn informatie over de horeca die we in het eerstvolgende plaatsje zouden tegenkomen, klopte echter niet helaas. Toen we daar, veel later dan gedacht aankwamen, bleek de bakker-konditorei op zaterdagmiddag gesloten. Dus hebben we op een bankje de inmiddels tamelijk taai geworden broodjes opgegeten.
Het dicht beboste Odenwald hadden we nu achter ons gelaten en we bevonden ons in een wat opener, mooi golvend gebied: de Kraichgau.
Mooie wandelpaden in de Kraichgau
Prachtige uitzichten en ook hier ontzettend rustig. Weinig bebouwing, weinig autowegen. Aan het eind van de middag wachtte ons nog een laatste klim van circa 100 meter naar Rauenberg. Gezien de afstand die we al hadden afgelegd, dachten we dat het nog een stukje van maximaal 4 kilometer zou zijn. Aan de voet van die laatste heuvel troffen we echter een paal met fietsborden en daarop stond: Rauenberg: 7 kilometer! Waarschijnlijk liep het fietspad langs een andere route, maar de moed zonk ons acuut in de schoenen. Nog zéven, en ook nog eens omhoog! Dat zagen we niet meer zitten in deze hitte en daarom verlieten we onze route, volgden het vlakke fietspad naar het 3 kilometer verderop gelegen Dielheim en belden vandaar een taxi die ons naar het prachtige hotel Winzerhof bracht.