Donderdag 16 tot woensdag 22 augustus 2008
Een vergeefse wandelpoging in Zuid-Frankrijk
Zomervakantie. We zouden dit jaar de GR 5 uitlopen. In één keer, 3 weken achter elkaar van Modane tot aan Nice.
Terwijl Wim ’s ochtends nog moest werken, pakte ik de rugzakken in en met de Thalys van 6 uur kwamen we met enige vertraging om half 10 in Parijs aan. De weg naar het Hotel Opera Bourse waar we al eens hadden overnacht vonden we makkelijk. Daar aangekomen wachtte ons de eerste verassing: het hotel was volgeboekt, ondanks onze reserveringsbevestiging! Maar voordat we konden ontploffen, werd ons meegedeeld dat we naar een ander hotel van dezelfde keten gebracht zouden worden met een taxi. En dat bleek achteraf eigenlijk nog gunstiger te liggen voor de metro, morgenochtend, naar het Gare de Lyon. De andere verrassing bleek pas toen we weer thuis waren. Ze hadden de overnachting 2 keer van mijn credit card afgeschreven, één keer voor “no show” in Opéra Bourse! Gelukkig werd dat na een e-mailtje redelijk snel weer rechtgezet.
De kamer was prima, maar met Wim ging het helaas niet zo prima. Die voelde een forse kiespijn opzetten, en had het gevoel dat het een wortelontsteking zou zijn. Van terug naar Nederland wilde hij echter niks weten, dus reisden we de volgende ochtend – na de paracetamolvoorraad op kiespijnpeil te hebben gebracht – door naar Modane. Daar kwamen we precies op tijd, om 12 uur aan. We wilden ’s middags alsvast het eerste stuk lopen naar Valfréjus.
We reserveerden in een hotelletje in Modane, omdat we in Valfréjus niks hadden kunnen vinden op internet. Na nog wat te hebben gegeten, gingen we op zoek naar het pad. Dat was al vanaf het station gemarkeerd, dus dat ging simpel genoeg. Met Wim’s kies ging het redelijk. Het weer was prachtig en we waren al gauw de stad uit en voelden ons weer helemaal thuis, midden in de Alpen. Het was een flinke klim, maar het ging als vanouds, rustig in het ritme, Wim een steeds groter eind voor me uit. We hadden niet veel méér tijd nodig dan er voor stond om Valfréjus te bereiken. Een uit de grond gestampt wintersportoord, vrijwel uitsluitend bestaand uit appartementsgebouwen die grotendeels leeg staan in de zomer.
Blik op Modane in de Franse Alpen (GR 5)
We vonden een terrasje voor een koele dronk en vroegen de eigenaar, of er echt niks was waar je kon overnachten. Het antwoord was eerst nee, maar toen bedacht hij, dat er in de Résidence wellicht wel wat was. Hij ging het vragen bij de receptie en kwam terug met de boodschap dat het kon. Geweldig! Dan hoefden we niet terug te lopen naar Modane en konden we morgen ook gelijk weer vroeg op pad. Na onze Orangina’s meldden we ons bij de receptie. Het had heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk kregen we een sleutel. Daarmee kwamen we niet in een hotelkamer terecht zoals we verwachtten, maar in een 2-persoons appartementje. Met de nadruk op tje. Wat een kippenhok! De slaapkamer was inpandig en er paste maar nét een stapelbed in. Geen lakens of dekens. Geen handdoeken in de badkamer, noch toiletpapier op de wc. Dit was dus helemaal niks. Terug bij de receptie bleek dat de lakens en dergelijke er wel hoorden te zijn en die zouden ze wel even brengen, maar wij hadden het wel gezien. We leverden de sleutel in en besloten terug naar beneden, naar Modane te lopen.
We kwamen vrij laat pas in het hotel aan. Ze waren wel een beetje verbaasd dat we nog op kwamen dagen, geloof ik. Na het eten en het bestellen van een taxi voor morgenochtend doken we in bed. Het wandelen was vandaag zo goed gegaan, ook met de kies van Wim, dat we dachten dat het allemaal wel zou gaan lukken.
Maar Wim sliep die nacht nauwelijks van de pijn. Desondanks werd mijn voorstel om een dag in Modane te blijven en maandag een tandarts op te zoeken rigoureus verworpen. Het zou wel gaan en we zouden doorlopen tot maandag in Briançon en dáár naar een tandarts gaan.
Zo stonden we om kwart voor 8 weer in Valfréjus, kochten er wat proviand en drank en gingen op pad.
Maar het ging moeizaam, steeds moeizamer. En dat terwijl we het zwaarste traject van de hele tocht, 1400 meter klimmen over diverse cols, voor de boeg hadden. We waren nog niet zo heel ver gevorderd toen er een onduidelijkheid in de markering optrad. Moesten we nou op het brede pad met de bocht mee, of links een nauwelijks zichtbaar, steil, kriebelpaadje op? Qua richting kwam het kriebelpaadje het meest in aanmerking. Dit gaf de doorslag. Wim stond te zwaaien op zijn benen en kon geen pap meer zeggen. Er zat echt niks ander op, dan omdraaien en terug het dal in.
Het kostte nog heel wat moeite om weer terug in Valfréjus te komen. De stok moest er zelfs aan te pas komen, anders viel Wim gewoon om! Op een terrasje bestelden we wederom een taxi en die bracht ons terug naar het station van Modane, waar we rond half 12 aankwamen. Daar hadden we pech. De trein naar Parijs die al over een halfuurtje zou vertrekken, had geen plaatsen meer beschikbaar! De volgende trein van 3 uur was ook al zeer vol. Er was nog één plek te reserveren en de ander mocht dan wel mee, maar zonder gegarandeerde zitplaats. Dat hebben we toch maar gedaan natuurlijk.
Toen begon het grote hangen, want dan duurt 3 uur echt wel lang!
Eindelijk met de TGV terug naar Parijs
De trein vertrok gelukkig wel op tijd. Hij zat inderdaad bomvol en Wim moest verschillende keren verkassen omdat hij op een lege plek zat, die gereserveerd bleek te zijn. Natuurlijk wilde hij, ondanks zijn beroerde toestand, niet op de gereserveerde plek zitten. Al was ik op mijn kop gaan staan!
Toen we aankwamen in Parijs was er natuurlijk geen verbinding meer naar Nederland. We vonden vlak bij het Gare du Nord een uitstekend hotel, aten nog wat op een terrasje en namen nog een badje in de prachtige badkamer. Gelukkig sliep Wim vannacht wat beter. De allerergste pijn begon zowaar al een beetje weg te trekken, maar hij zag er inmiddels niet meer uit. Zijn wang was twee keer zo dik geworden!
Slot van de proloog
Het was gelukt om de reserveringen voor de terugweg met de Thalys op vrijdag 7 september om te ruilen naar vandaag, maar ook hier bleek de trein die we wilden nemen vol. Dus konden we een beetje uitslapen, namen die van 12 uur en stonden we om 3 uur weer in Rotterdam. Vier dagen achter elkaar met hoge snelheidslijnen. Dat hadden we nou wel weer even gezien!
Wim kon maandagochtend direct terecht bij de tandarts. Een dubbele wortelkanaalontsteking was de diagnose. Die moest eerst met antibiotica worden behandeld en dan kon op woensdag de feitelijke behandeling plaatsvinden.
In de tussentijd smeedden we nieuwe plannen. In plaats van de GR 5 af te lopen, zouden we vervroegd een aanvang maken met een nieuw project: de E1. Een traject wat uitstekend paste in de tijd die ons resteerde, was het gedeelte van Hamelen tot Siegen, onder andere door het Eggegebirge en het Sauerland.