Woensdag 4 juli 2012 Vorige dag
Van : Anzonico
Naar : Biasca
Gelopen : 18 (-3) kilometer
Geklommen : 300 meter
Geslapen : Hotel Al Giardinetto
…………………………in Biasca
Verder over de Strada Alta. Weiden, bossen, authentieke, stille bergdorpjes met smalle steile straatjes. Het was een heel afwisselend traject. Vandaag kwamen we ook langs het mooiste bergkerkje op de route. De romaanse Sant’ Ambrogio. Binnen moesten er mooie fresco’s zijn, maar helaas was de deur op slot.
Mooiste kerkje onderweg: De Romaanse San’Ambrogio
Mooi op koffietijd arriveerden we bij een terras. Onze Zwitserse vrienden waren er al neergestreken en gebaarden dat we bij hen aan moesten schuiven. Gezellig. Zij gingen ook naar Biasca en we zouden elkaar vandaag nog wel een paar keer passeren.
Aan het eind van de middag konden we volgens ons boekje kiezen tussen 2 mogelijkheden om in Biasca te komen: links naar het einde van de bergwand en dan rechtstreeks, behoorlijk steil en moeizaam naar beneden om vlak bij Biasca uit te komen, of rechts over een makkelijker pad zigzaggend het dal in naar Pollegio en dan door het hoofddal verder naar het eindpunt. We moesten in elk geval zo’n 700 meter dalen. De keus was niet zo moeilijk. Rechts was qua afstand wel langer, maar als het boekje al aangeeft dat het een moeizame afdaling is, dan geloven we het wel! We hebben het punt waar je kon kiezen overigens helemaal niet gezien. Ons pad maakte op een gegeven moment een bocht naar rechts en het was al snel duidelijk dat we aan de zig-zag-afdaling waren begonnen.
En wat voor afdaling. Er kwam geen eind aan de haarspeldbochten. En maar strompelen over keien en boomwortels. Het duurde een eeuwigheid voordat we eindelijk Pollegio bereikten. Tja en toen stonden we op de autoweg, tamelijk afgepeigerd, en moesten nog een paar kilometer langs de weg om bij ons hotel te komen.
Het terras een eindje verderop langs de weg zag er niet echt gezellig uit, maar we waren hard aan een koele dronk toe, dus we deden maar even niet zo kieskeurig. Eenmaal achter een grote sinas kwamen we tot de conclusie dat er hier toch wel een bus moest gaan naar Biasca. Dat bleek inderdaad het geval, dus dat was wederom geen moeilijke keus. We hoefden niet eens zo lang te wachten en zo werden we aan de rand van de stad afgezet.
Nadat we ons op de kamer hadden geïnstalleerd, was het hoog tijd om eens wat boodschappen te doen en geld te halen. Dat kon hier allemaal prima, want we waren nu weer in een grotere plaats met 21e eeuwse voorzieningen. Daar moesten we wel een heel eind voor lopen, da’s weer het nadeel van een stad.
’s Avonds op het pizzaterras van het hotel begon het aardig te waaien. Er kwamen weer zware luchten aan. Na 3 dagen leek er een einde te komen aan het mooie weer. De pizza kon nog wel droog naar binnen, maar later op de kamer was het weer feest. Niet zo erg als in Hospenthal, waar we natuurlijk veel hoger zaten, maar het heeft de hele nacht weer behoorlijk gespookt!