Vrijdag 21 juli 2017 Vorige dag
Naar : Neuenbürg
Vanaf : Dobel
Gelopen : 13,5kilometer
Geklommen : 150 meter
Geslapen : Gasthof Hirsch
in Bad Wildbad-Sprollenhaus
Weer de bus van 10 over 9. In Bad Wildbad stapten we over op een andere bus, naar Dobel. We waren nu toch aan het smokkelen, dus deden het dan maar gelijk goed ook. Van Neuenbürg naar Dobel gaat het pad namelijk vooral omhoog en als we toch moesten bussen, konden we het net zo goed andersom lopen!
In het centrum van Dobel stapten we uit en zagen gelijk al onze rode ruit. We moesten een eind terug lopen langs de weg. Stom, hadden we ook een halte eerder uit kunnen stappen. Er kwam toevallig nét een bus aan die de andere kant op ging, maar om daar weer in te stappen voor één halte, dat vonden we toch al te dol (lees: dat vond Wim te dol). Tenslotte hoort dat stuk langs de weg bij de route en we moeten er nou ook weer geen gatenkaas van maken.
Het stuk langs de weg viel eigenlijk best mee. We gingen al snel naar rechts, een rustig weggetje in en kort daarna was het weer een en al bos. Het eerste stuk bij Dobel liepen we over een soort van alternatieve kruisweg. Het thema was niet het lijdensverhaal, maar bezinning aan de hand van engelen. Beschermengelen, bosengelen, aartsengelen, op panelen langs het pad kun je er bij stilstaan voor een kleine “Reise nach innen”. Hebben we niet gedaan, want tja, we moesten weer op tijd terug zijn hè. Vanavond weer een Rossini in het festival.
Meer een elfje dan een engel eigenlijk
Aan het eind van de Engelweg kom je langs een indrukwekkende verzameling stenen, de Volzemer Steine. Over een lengte van 100 meter en tot zelfs wel 10 meter hoog liggen er rotsblokken langs het pad. Het werd vroeger door de plaatselijke bevolking als steengroeve gebruikt, maar is sinds midden vorige eeuw een Naturdenkmal. Afblijven dus.
Na de parkeerplaats Dreimarkenstein volgt een smal, min of meer provisorisch paadje over houtsnippers. Loopt niet echt lekker, over al die boomwortels. Ik was blij toen we eindelijk weer op een normaal pad uitkwamen. Alleen, we gingen hier naar rechts en staken een autoweg over. Gek, volgens mij moesten we hier juist links aanhouden. Na de autoweg ging het pad omhoog. Niet steil, maar wel langdurig en gestaag. Ook dat klopte niet, we zouden vandaag vrijwel uitsluitend dalen. Toch maar eens in het boekje kijken. En jawel, het pad was weer eens omgeleid. Daar wordt het meestal niet korter door en dat was vandaag natuurlijk zeker niet de bedoeling. In de buurt van Dennach staken we de autoweg opnieuw over en daarna waren we weer snel op de originele route en leidde het pad naar de Schwanner Warte. Daar sta je pal aan de rand van het Zwarte Woud en heb je een prachtig uitzicht over de vlakte. In de verte zie je de Kraichgau, het gebied waar we eerder doorheen gekomen waren.
Vanaf Schwanner Warte is het niet ver meer tot aan de (boven)rand van Neuenbürg en Wilhelmshöhe. We daalden niet opnieuw af naar de Marktplatz, maar namen de bus vanaf de eerste de beste bushalte die we tegenkwamen, om de trein van 3 uur te halen. We konden ons nu niet weer een uur vertraging permitteren, maar de trein werkte gelukkig mee en we waren weer om 4 uur terug in Sprollenhaus.
Zo, dat was dan een heel klein stukje van de E1. Als alles goed gaat, doen we in de herfst de rest van het voor dit jaar geplande stuk naar Hausach.