Donderdag
20 juli 2017 Vorige dag
Van : Birkenfeld (bij Pforzheim)
Naar : Neuenbürg
Gelopen : 12 kilometer (-4)
Geklommen : 160 meter
Geslapen : Gasthof Hirsch
in Bad Wildbad-Sprollenhaus
Ons hotel lag zo’n 10 kilometer van Bad Wildbad, in Sprollenhaus. De bus stopte vlak voor de deur. Om 10 over 9 ging er een naar het treinstation in Bad Wildbad, waar we snel een aansluiting hadden naar Birkenfeld. De trein ging nog verder door naar Pforzheim, maar we hadden besloten iets buiten Pforzheim te beginnen. A omdat het door de bebouwde kom toch wat minder boeiend en vaak slecht aangegeven is en B omdat we natuurlijk op tijd terug moesten zijn in het hotel. De opera van Rossini zou vanavond al om 7 uur beginnen.
Station Birkenfeld ligt in het dal, langs de Enz. Het stadje ligt erboven, tegen de helling aan. Het eerste stuk was dan ook even flink afzien. Wat een steile klim. En dan maar hopen, dat we daarboven ergens op de route zouden stuiten.
Op een kruising, na het beklimmen van een trap zag ik Wim nergens meer. Hij klimt altijd een stuk sneller dan ik, maar wacht altijd braaf op me, zeker bij afslagen of kruisingen. Maar nu, nergens te bekennen. Rechtuit dan maar, dat leek me de meest logische richting. Het was hier minder steil en zo kwam ik al gauw in het centrum van Birkenfeld. Wim zat vast ergens op een terrasje en had misschien al koffie besteld. Maar niet heus. Ik begon een beetje ongerust te worden. Was ik dan verkeerd gelopen? We moesten toch naar het centrum? Ik drentelde wat rond, durfde niet verder te lopen want dan ging het zeker mis. Hoe kon dit nou?
Natuurlijk weer paniek voor niks. Even later hadden we mekaar weer gevonden. Wim had de markering gevonden en was via een andere route ook in het centrum beland. Hij had nog boven aan de trap naar me staan gebaren hoe ik moest lopen, maar ik had zijn armbewegingen niet begrepen en was dus prompt de andere kant op gegaan. Zo, nu waren we zeker aan koffie toe!
Het had vannacht flink geregend en het was behoorlijk bewolkt, maar droog. Totdat we de Konditorei uitkwamen. We stonden nog maar net op straat of de eerste druppels vielen. Leuk, al die appjes op je telefoon met weersvoorspellingen. Daar klopt dus 9 van de 10 keer niks van. Het zou vandaag droog blijven, dus we hadden geen regenjassen meegenomen. Wel de parapluutjes gelukkig en ook zonder de plu ging het grotendeels goed. Het was warm en de bomen hielden de druppels lang tegen.
Bekende beeld: Zwarte Woud in de regen
Vanuit het Ortsmitte pakten we het teken op. Hier volgt de E1 de tamelijk bekende Westweg, één van de drie noord-zuid routes door het Zwarte Woud. De andere twee zijn, je raadt het al, de Mittel- en de Ostweg. De Westweg is aangegeven met een rode ruit, dus nu voor de verandering even geen zwart kruis.
Bij het Waldfriedhof, aan het einde van de bebouwde kom gingen we het bos in. Eerst een mooie brede, langzaam en heel geleidelijk stijgende bosweg, later vlak en licht dalend. Het was eigenlijk een makkie vandaag. We waren al tegen één uur bij Wilhelmshöhe, boven Neuenbürg, het eindpunt van ons traject. Hier kon je afdalen naar het Bahnhof of naar de Marktplatz. Wij kozen het laatste en doken loeisteil de diepte in. Het centrumpje van Neuenbürg stelt niet veel voor, maar er was in elk geval een pizzeria open voor een kop koffie. Het bleek hiervandaan nog ruim een kilometer naar het station. Langs een tamelijk drukke autoweg. Maar met het gratis OV van onze Gästekarte was dat geen probleem. De bus dus. Die bracht ons binnen de minuut bij het Bahnhof, waar we de trein van 2 uur konden pakken. Dan zouden we om 3 uur “thuis“ zijn en hadden we ruim de tijd om te douchen, verkleden, te eten en nog even van ons balkon te genieten. Het was inmiddels namelijk behoorlijk opgeklaard. Maar de trein kwam niet opdagen en had uiteindelijk een vertraging van 20 minuten. Net teveel om de aansluiting op de bus nog te halen, zodat we pas om 4 uur terug in het hotel waren. Nouja, nog steeds voldoende tijd, alleen het balkon schoot er een beetje bij in.