Maandag
16 oktober 2017 Vorige dag
Van : Bergwaldhütte Sand
Naar : Mummelsee
Gelopen : 12 km
Geklommen : 500 meter
Geslapen : Hotel Talmühle
………………………..in Sasbachwalden
Ook het ontbijt was hier uitstekend, boven verwachting! We konden er weer tegen. Óp naar de Hornisgrinde. Maar eerst moesten we de Hochkopf bedwingen.
Op weg naar de Hochkopf
De wandeling blijft hier steeds in de buurt van de Schwarzwalder Hochstraße, een drukbereden autoweg. Dat is een beetje jammer, want je ziet de weg meestal niet, maar je hoort hem natuurlijk wel. Gelukkig was het op maandagochtend niet zo druk als gistermiddag en ja, toen de wandelroute zo’n 120 jaar geleden door dit hoogste en mooiste deel werd aangelegd, was al dat verkeer er natuurlijk nog niet.
Op een parkeerplaats bij Hundseck werden we welkom geblaft door een hondje. Terwijl Wim op mij stond te wachten, kwam hij enthousiast met een stok aandraven. Nou vooruit, even spelen dan. Wim pakte de stok aan, gooide die weg en het hondje vloog er onmiddellijk achteraan. De stok werd keurig voor Wim’s voeten neergelegd en het beestje stond alweer in de houding om weg te scheuren. Na een paar keer vonden we het wel welletjes, maar ja, hoe kom je weer van zo’n hondje af. Dat wilde natuurlijk met ons mee lopen en dat was niet de bedoeling. Met een boze, harde stem bevalen we hem naar huis te gaan en na een intens verdrietige blik draaide hij zich om en droop af, waarna wij de tocht konden voortzetten.
Eén bergje verderop: de Hornisgrinde
Op de Hochkopf is weer zo’n fraai hoogveen gebied en het uitzicht is er geweldig. De Hornisgrinde was nu een heel stuk dichterbij, één bergje verderop als het ware. Om er te komen moet je echter eerst een dal door, langs Unterstmatt waar weer een parkeerplaats is evenals een bushalte en een koffietent. Ik had opgezocht hoe laat de bussen hier gingen (een keer in de twee uur), voor het geval het slecht weer zou zijn en we geen zin zouden hebben om de Hornisgrinde te beklimmen als je toch niks zou kunnen zien, maar het was nog steeds fantastisch weer, dus we gingen uiteraard omhoog.
We waren niet de enigen. Vooral vanaf de andere kant werd deze hoogte (1163 meter) druk beklommen, zodat we boven aangekomen een menigte wandelaars tegenkwamen. De bus bleek op door-de-weekse dagen ook één keer de top aan te doen (in het weekend vaker).
Blik over het Zwarte Woud
Het lijkt haast onmogelijk, maar de uitzichten werden steeds mooier en doordat we de etappes klein gehouden hadden, hadden we alle tijd om er van te genieten. Het was gewoon moeilijk om hier afscheid van te nemen, maar tenslotte zochten we toch het pad op, dat naar beneden, naar de Mummelsee voerde. Bij het hotel-restaurant aan de Mummelsee was het een drukte van belang. We vonden echter een mooi plekje op het terras aan het water voor een late lunch. De hotelkamers vonden we hier echter veel te duur, vooral omdat we morgen en overmorgen rustdagen hadden ingepland. Daarom hadden we in het plaatsje Sasbachwalden, in het dal, gereserveerd. Een mooie rit met de bus bracht ons daar naartoe en we waren heel blij met deze keuze.
De Mummelsee