Donderdag
23 oktober 2014 Vorige dag
Van : Güttingen
Naar : Konstanz (Wallhausen)
Gelopen : 22 (-10) kilometer
Geklommen : 250 meter
Geslapen : Hotel Halm in Konstanz
De laatste wandeldag alweer. We gingen nu over het schiereiland tussen de Unter- en de Bodensee. Niet meer zo’n schitterend landschap als in de Hegau, wat rommeliger goed beschouwd, maar nog steeds best aardig. We daalden eerst af naar de Mindelsee die we vanaf ons balkon hadden zien liggen. Onderweg kwamen we in Möggingen langs een nogal bijzonder zelfbedieningscafé. Letterlijk zelfbediening!
Zelbedieningscafé in Möggingen
Het was een soort winkelruimte, onbemand, maar de deur was open. Er stond een koffie automaat en een buffet met kopjes, melk en suiker. In het midden tafels met stoelen. Je kon geld in het apparaat gooien en zo zelf je koffie tappen. Het was binnen lekker warm, dus daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.
Tussen de middag in Langenrain troffen we het minder luxe. Daar moesten we het met een koud, winderig bankje stellen. Daarna ging het richting Bodensee. We waren inmiddels weer een aardig eindje geklommen na de Mindelsee. Na een korte, mooie afdaling door een bos, kwamen we op een punt waar we konden kiezen: direct naar beneden door de Mariënschlucht naar de Bodensee, of bovenlangs blijven gaan en meer geleidelijk afdalen. In beide gevallen moest je uitkomen in Wallhausen, aan het meer. De officiële route ging bovenlangs, maar de Schlucht leek ons wel erg spectaculair, dus wij kozen het pad dat direct de kloof in dook.
En wat voor kloof! Inderdaad een ontzettend spectaculaire afdaling tussen de enorme rotsblokken door. Het ging vrijwel in zijn geheel via houten trappen. Geweldig zoals dit was aangelegd.
Uiteindelijk bereikten we de oever van het meer. Hier moesten we naar rechts, het pad langs het water blijven volgen. Dat viel niet altijd mee! Qua natuur was het een prachtpad, maar qua wandelcomfort … ggrrr. Net zo’n pad als langs riviertjes: omhoog, omlaag, rotsblokken omzeilen, dalletjes in en uit om zijbeekjes te passeren, enz. enz. En dat alles struikelend over stenen en boomwortels. Voor de knie van Wim was dit niet erg bevorderlijk, dus we liepen extra voorzichtig. Daardoor leek het stuk langer dan het waarschijnlijk was en waren we, ondanks de werkelijk prachtige omgeving, blij toen de smalle strook tussen rotswand en Bodensee zich eindelijk verwijdde naar een vlakker stuk en we de eerste huizen van Wallhausen zagen opdoemen. Hè, hè heerlijk weer even asfalt onder je voeten.
Maar waar was het E1-teken? Niet hier langs het water, dus waarschijnlijk wat hogerop in het plaatsje. Maar de tocht over het strompelpad had ons kennelijk nogal afgemat, want we hadden eigenlijk geen zin om op zoek te gaan naar het teken. Een eindje verderop was een bushalte! Het was nog een kilometer of 10 naar de rand van Konstanz, waar we volgens de aanwijzing van het boekje toch al de bus zouden pakken. Dan konden we dat net zo goed nu al gelijk doen. Het mooiste stuk hadden we immers toch al gehad. We hadden nog geluk ook. De bus kwam binnen 5 minuten en bracht ons snel naar het Bahnhof van Konstanz, recht tegenover het prachtige hotel Halm. Heerlijk met ligbad, dat hadden we weer verdiend!
Door de Mariënschlucht