Vrijdag
31 augustus 2007 Vorige dag
Van : Schwalefeld
Naar : Silbach
Gelopen : 12 kilometer
Geklommen : 400 meter
Geslapen : Hotel Büker
………………………..in Silbach
Al vrij snel bereikten we vandaag het wintersportplaatsje Willingen. Het lag wel aardig in een dal en barstte uiteraard van de horeca, dus koffie was dit keer geen probleem. Alles of niks, noemen we dat. Heel veel slentervolk door de hoofdstraat, maar zodra we Willingen achter ons hadden gelaten, zag je weer geen kip.
We klommen door een prachtig dal met een kabbelend riviertje. Alsmaar hoger, totdat we het beschermde natuurgebied Neuer Hagen bereikten. Een prachtig hoog-heidegebied, waar het plaatselijk zéér drassig was. En koud! De wind gierde over de vlakte en de schuilhut waar we even wilden zitten was zowaar bezet! Heel onverwacht bleek er aan het einde van het heidegebied echter een bewirtschafte blokhut te zijn. Daar brandde heerlijk de kachel en aangezien het daar écht weer voor was, namen we een lekkere beker warme chocolademelk.
Weer buiten raakten we al gauw ons teken kwijt. Dat was al een tijd niet gebeurd, want het was hier echt heel goed aangegeven. Behalve dan op dit punt. We waren een verschrikkelijk slecht pad waar we naar links hadden gemoeten voorbij gelopen. Toen we eenmaal ontdekt hadden waar we heen moesten, zonk ons echter de moed in de schoenen. Wat een blubber. Dit was echt onbegaanbaar. We besloten daarom een autoweggetje te volgen. Dat zou immers ook wel naar beneden, naar Niedersfeld gaan en daar moesten we uitkomen.
Het weggetje kwam ook inderdaad in Niedersfeld uit, maar wel helemaal aan de buitenkant waardoor we een heel eind terug door oninteressante nieuwbouw moesten lopen. En eenmaal in het centrum aangekomen, was het erg lastig om onze eigen route weer terug te vinden. We namen daarom eerst maar een heerlijke lasagne bij de Italiaan. Weer gevoederd en gelaafd deden we een nieuwe poging en ditmaal met succes.
Midden in het bos na Niedersfeld stuitten we weer op een stuk omgewaaid bos. Dat zag je overigens voortdurend, maar ons wandelpad was vrijwel altijd netjes geruimd. Dit keer niet dus, al lagen de stammen
niet zodanig en zo hoog dat het onbegaanbaar was. Alleen, van een pad was niks te bekennen en van tekens evenmin. We vervolgden een tijdje onze richting, steeds goed uitkijkend waar we onze voeten neerzetten. Toen we eindelijk de rand van het omgewaaide gebied bereikten, was de grote vraag: waar is het pad eigenlijk heen gegaan? Misschien was dat wel naar boven afgeweken, terwijl wij op gelijke hoogte waren gebleven! Oeps, hoe komen we daar zonder al te veel energieverspilling achter? Gelukkig zagen we al gauw, een eindje voor ons uit, een paal met richtingaanwijzers. Daar gingen we eerst maar eens kijken en tot onze opluchting, stond ons teken er op. We waren dus gewoon de goeie kant op gegaan. Nog een eindje verder door het bos, nog een steile afdaling en toen bereikten we Silbach. Een klein plaatsje met een volgens internet mooi hotel, waar we voor 2 nachten gereserveerd hadden. De rustdag zou er nu dan toch van komen. Het hotel was inderdaad heel mooi en er was een zwembad met sauna. Hier werd er drukker van de voorzieningen gebruik gemaakt, maar het was desondanks heel lekker. Alleen een beetje jammer van dat stierlijk verwende kind dat natuurlijk nét in de kamer naast ons haar intrek nam en tegelijk met mij in het zwembad lag. Het lawaai ’s avonds was nogal ergerlijk, maar … precies om tien uur was het afgelopen. Net als het gebengel van de kerkklok, die elk kwartier zijn riedel weggaf. Mijn stille hoop dat dat ’s nachts werd stilgezet, werd gelukkig vervuld.